Trzy

- Ona musi sama wam o tym powiedzieć.

Wyszedł z pokoju i udał się do siebie. Położył się do łóżka z zamiarem ponownego zaśnięcia, ale nie mógł, wciąż widział jak blondynka wije się na łóżku, jak krzyczy i płacze. Ona nadal to przeżywała, a on zaczął pojmować dlaczego go nienawidziła. 

W sypialni obok, ludzi nie ubywało. Starali się myśleć trzeźwo, ale to co widzieli było przerażające. Ich mała Sophia, ich biedna Sophia.

- Martwię się o nią – ciszę przerwał Kraft i usiadł obok Chiary, aby objąć ją ramieniem. – Ktokolwiek ma pojęcie…

- Ja wiem tyle, że miała trudne dzieciństwo – ramionami wzruszyła Daniela. – Nic więcej.

- To pewnie ma z tym związek – Diethart chodził po całym pokoju.

- Ale że co? Ojciec ją bił, albo… - Hayboeck wymyślał czarne scenariusze, które z całą pewnością nie chciał, żeby były prawdą.

- Przestań – jęknęła Chiara.

- Schlierenzauer ma z tym związek – stwierdziła Daniela. – No popatrzcie. Powiedział, że chyba wie co się stało, poszedł do pokoju już jakiś czas temu. Do tego wyglądał na najbardziej przerażonego. On wie coś czego my nie wiemy. No i Jaci, ale to jasne, przecież przyjaźni się z Sophią. Ale Gregor? Przecież ona go nienawidzi. Musi być przecież jakiś tego powód.

- Jesteś geniuszem – powiedział Thomas, podchodząc do blondynki. – Co on jej zrobił?

- Jakby jej coś zrobił to myślisz, że Morgi by się z nim przyjaźnił? – żachnął się Poppinger. – To coś innego.

- Co nie zmienia faktu, że on wie – Chiara była wyraźnie podłamana.

- Przecież to jasne. On praktycznie należy do rodziny Morgensternów, więc na pewno wie. Problem jest w tym co to za tajemnica i dlaczego Sophia z chęcią pozbawiłaby go życia – zastanowił się Stefan.

- Chodźmy do siebie – rzuciła Daniela, a chwilę później wszyscy opuścili pokój dwóch skoczkiń.

Jacqueline szukała swojej przyjaciółki przez dobre piętnaście minut. Kiedy w końcu ją odnalazła, ta siedziała pod schodami z nogami przyciągniętymi do klatki piersiowej. Po jej policzkach leciały łzy. Jaci nigdy nie widziała jej w takim stanie, wiedziała co dziewczyna przeżyła w dzieciństwie, wiedziała, że czasami miewa koszmary. Ale jednak… Kiedy widziała jak rzucała się w łóżku, jak krzyczała i płakała, serce jej się łamało. Usiadła obok przyjaciółki i położyła dłoń na jej ramieniu.

- Sophia

Blondynka nic nie powiedziała, tylko mocno wtuliła się w Jaci.

- Przepraszam – szepnęła. – Przepraszam, że musiałaś tu widzieć… że oni wszyscy to widzieli. Nie chciałam, żeby wiedzieli, a teraz? Będę musiała im o wszystkim opowiedzieć. Co zrobił Schlierenzauer?

- Nie masz za co przepraszać, naprawdę. Szczerze? – brunetka zapytała, a panna Morgenstern tylko przytaknęła. – Był przerażony, wszyscy byli, ale on… wyglądał strasznie. Jakby to go złamało, on się bał. Pomógł Thomasowi cię posadzić. Może coś go ruszyło.

- Nie śmiał się? – zapytała nie dowierzając Sophia i wytarła łzy.

- Nie. On chyba… Chyba to do niego dotarło, teraz, to co ci zrobił te osiem lat temu. Wydaje mi się, że… On żałuje.

- Nie sądzę – blondynka uśmiechnęła się delikatnie. – Chodźmy już do pokoju. Muszę spać.

- Sophia, on dojrzał. Nie jest już tym samym głupim dzieciakiem co osiem lat temu

- Nie mówmy o nim – poprosiła blondynka.

Powróciły do swojego pokoju, w którym nie było już nikogo.

W pokoju 467 panowała grobowa cisza. Odkąd Thomas wrócił do pokoju, położył się i próbował zasnąć, chociaż było mu naprawdę ciężko. W końcu zmęczenie dało się we znaki. Gregor za to nie mógł spać. Jego głowę zaprzątały myśli o tym co zobaczył. Był zły na siebie, na swoje zachowanie sprzed ośmiu lat. Przecież to było takie proste, przecież to dlatego wszystko się posypało. Gdyby tylko nie był jakim gnojkiem, może między nimi nie byłoby takich spięć. Na pewno nie byłoby… Przecież widział jaka była, kiedy obok byli inni. Jaka była wesoła, kiedy wygłupiała się z małą Lilly, jak się śmiała z durnych żartów Dietharta, jak szalała ze Stefanem i Michaelem, jak była oparciem dla Jacqueline i innych dziewczyn oraz jak cholernie walczyła z przeszłością z Morgim. Była silna, odważna i nieprawdopodobnie dobra. Musiał ją przeprosić, ale czy ta przyjmie przeprosiny? Przecież tak wiele lat minęło… Sam nie wiedział dlaczego tamte wydarzenie go tak ruszyło. Kiedy zamykał oczy widział to jeszcze raz. Był największym idiotą świata. Kilka minut przed siódmą rano jego telefon zadzwonił. Na ekranie zobaczył napis: Sandra dzwoni. Jak zwykle w najmniej odpowiednim momencie, chociaż… Czy ostatnio był jakikolwiek odpowiedni moment? Po chwili namysłu, odebrał.

- Halo?

- No wreszcie! Wydzwaniam do ciebie od dwóch dni, a Ty nie raczyłeś nawet odebrać!

- Odebrałem teraz

- Z kim teraz jesteś? Z kim mnie zdradzasz?

- Jestem teraz z Diethartem, ale nie jest za bardzo w moim typie. Nie zdradzam cię, Sandro. Nigdy cię nie zdradziłem.

- I ja mam ci uwierzyć? Dlaczego nie odbierałeś?

- Odpocząć chciałem – szepnął, ale na tyle głośno, że jego rozmówczyni usłyszała.

- Ode mnie? Tak ci ze mną źle? Gregor, jesteśmy parą od dawna!

- Tak, od ciebie. Od ciebie i od twoich durnych komentarzy, pytań i oskarżeń. Mam już tego dość. Mam dość ciebie.

- Zrywasz ze mną? – powiedziała, a w jej głosie dało się usłyszeć smutek.

- Tak. Pakuj się i jak wrócę, ma cie już nie być w mieszkaniu.

- Ale ja cię kocham, Gregor. Ty mnie kochasz. Przepraszam za to, ja po prostu nie chcę cię stracić, nie chcę żeby jakaś lafirynda mi ciebie odebrała!

- Straciłaś mnie już dawno.

Rozłączył się i rzucił swój telefon na szafkę obok. Wstał z łóżka, zabrał ze sobą dres i zamknął się w łazience. Ustał przed lustrem i chwilę wpatrywał się w swoje odbicie. Nie wyglądał najlepiej, ale nie mógł się przecież sobie dziwić, bo prawie całą noc nie spał. Nie mógł spać przez Sophię, którą jeszcze osiem lat temu wyśmiał, zmieszał z błotem i rozpowiadał o niej durne rzeczy. Dlaczego to robił? Kto wie… Pomyślał o telefonie od Sandry i o tym, że zerwał z nią. Sam nie był pewny co czuł. Z jednej strony ulżyło mu, bo ostatnie tygodnie, czy nawet miesiące tkwił w związku, który nie miał prawa bytu, ale z drugiej strony… spędził z nią tak wiele czasu, chociaż mimo wszystko już nawet nie pamiętał kiedy był z nią szczęśliwy. Oskarżała go o zdrady, a później przychodziła z podkulonym ogonem i zaciągała go do łóżka na przeproszenie. Chociaż w tych ostatnich tygodniach nie dawał się tak łatwo, brzydził się nią… Jego przemyślenia przerwał trzask drzwi. Domyślił się, że to Thomas. Wszedł pod zimny prysznic, żeby się rozbudzić i doprowadzić do ładu. W końcu za dziesięć godzin miał się odbyć konkurs i wiedział, że musi oddać dwa dobre skoki. Kiedy wyszedł i ubrał się, postanowił chwilę pobiegać w okolicy, zawsze to robił, kiedy nie potrafił złożyć myśli do kupy, albo źle się czuł.

Sophia obudziła się kilka minut po siódmej, a kiedy przewróciła się na bok, zauważyła Jacqueline, która spała obok niej. No tak, poprzedniej nocy, Jaci nie mogła zasnąć, bo martwiła się o przyjaciółkę, więc ta zaproponowała, żeby położyła się z nią.

- Czuję się jak po ostrej imprezie – blondynka podniosła się na łokciach

- Jak ostatnio – zachichotała brunetka, a Sophia spiorunowała ją wzrokiem – Jak się czujesz?

- Bywało gorzej, ale… Jaci, nie martw się o mnie. To tylko głupi koszmar, czasem tak mam.

- To było straszne. Bałam się o ciebie i… nie tylko ja

Sophia przytuliła się do przyjaciółki, a później obie podniosły się z łóżka. Do łazienki pierwsza poszła blondynka, wzięła szybki prysznic i kiedy udostępniła ją przyjaciółce, ubrała się w kadrowy dres i usiadła na łóżku. Wiedziała, że będzie musiała powiedzieć im wszystko. Opowiedzieć całą historię, już dawno chciała to zrobić, ale bała się. Ich reakcji, pytań, ale najbardziej bała się Schlierenzauera. Nie mogłaby przecież dopuścić do tego, że znów namieszałby w jej życiu. Wzięła do ręki swój telefon i wybrała numer do Thomasa, który po kilku sygnałach odebrał zaspanym głosem.

- Halo? Sophia?

- Tak, a kto inny? Chyba nie święty Piotr, który chce cię w niebie – zarechotała.

- Słyszę, że ktoś tu ma dobry humor. Poczekaj, poczekaj… Czy w nocy…?

- Tak, ale już dobrze. Dzwonił do Ciebie Schlierenzauer?

- Nie, po co miałby dzwonić?

- Widział to… On i reszta kadry, byli tu wtedy. Muszę im opowiedzieć o wszystkim, już najwyższa pora.

- To dobry pomysł. O, ktoś chce się z tobą przywitać – zaśmiał się, a chwilę później blondynka usłyszała słodki głosik swojej bratanicy. – Cieść ciociuuuu

- Hej, Lilly. Co robisz?

- Zlobiłam tatusiowi pobude – zaśmiała się mała.

- Dobrze, tak trzymaj

- Tata cioś chce – powiedziała, a po chwili odezwał się już Thomas. – Oj, baby. Co ja z wami mam? Jak tam trening? Dzisiaj konkurs?

- Nieźle, byłam druga, a Jaci trochę majtnęło, ale to była kara, bo miała niecne plany co do innych zawodniczek – zaśmiała się Sophia, gdy do pokoju weszła umyta i przebrana Jacqueline.

- Gratulacje. Wiesz jak z chłopakami?

- Gregor był piąty, a Stefan jak ja… drugi. No i oczywiście nasz zapominalski Michi!

- Czego zapomniał tym razem?

- Gogli. Musiałam mu swoje pożyczyć, z resztą jak bym się nie zgodziła to padłby na kolana i tak czy inaczej wybłagał ode mnie – usłyszała jak jej kuzyn śmieje się. - Dobra, ja kończę, bo idziemy na śniadanie. Trzymaj za mnie dzisiaj kciuki o szesnastej i ucałuj Lilly.

- Jasne, leć. Buziaki

______________

Po pierwsze to w scenie w pokoju Sophii i Jaci zapomniałam o jednej osobie - o Koflerze, więc udajmy, że ten sobie smacznie wtedy spał. XD

Po drugie – uwielbiam pisać dialogi, gdzie jest Lilly. Pobude, na przykład, robiła moja siostra cioteczna swojemu bratu (16 lat różnicy :D) jak miała ok. 2 lat. Więc inspiruję się nią (aktualnie lat 5) i inną siostrą cioteczną (lat 2 i pół).

„Wujek Glegol” namieszał coś w życiu Sophii, hmm… tylko co? A tego dowiecie się już niedługo :D

Buziaki :*