Dwa

Kiedy Sophia i Jaci wróciły do swojego pokoju, miały jakieś półgodziny na doprowadzenie się mniej więcej do porządku, najlepiej tak, żeby nikt nie zauważył, że poprzedniej nocy zabalowały. Wzięły więc szybki, zimny prysznic i ubrały się w kadrowe dresy. Sophia zrobiła sobie warkocza, a Jacqueline upiła włosy w koka. W świetnych nastrojach udały się na stołówkę. Usiadły do swoich koleżanek z kadry i zaczęły rozmawiać o zawodach, które miały odbyć się następnego dnia. Zastanawiały się nad kolorem kombinezonu, który miały zamiar założyć. Sophia miała ubrać swój szczęśliwy granatowo-czarny kombinezon, Jaci jak zwykle czarny, tak samo jak Daniela, a Chiara powiedziała, że zaskoczy wszystkich i zdecyduje się na zieleń. Był to jej nowy kombinezon i chciała jak najszybciej w nim skoczyć. 

Parę stolików dalej siedzieli chłopcy i rozprawiali o technikach i sposobach wychodzenia z progu i lądowania. W pewnym momencie zaczęli wspominać minioną imprezę. Zabawne pobudki oraz Sophię i jej zakolanówki. Wszyscy zgodnie stwierdzili, że ten który je wymyślił był genialny. Tak jak i ten od legginsów. Stefan stwierdził, że Sophia i Jacqueline zrobiły to celowo. Ubrały się tak, żeby ich sprawdzić. Zobaczyć ich reakcje i może się z nich ponabijać. Co mieli poradzić na to, że ich męska natura odzywała się… często? Hayboeck uznał, że musi kupić zakolanówki swojej dziewczynie. Został wyśmiany przez Schlierenzauera, który rechotał mówiąc, że tylko po to, żeby mógł je zdjąć.

- Wybacz, ale to ty śliniłeś się do Sophii, nie ja – Michael uniósł brwi do góry i widząc zakłopotanie czające się na twarzy Gregora, tylko się roześmiał.

Po śniadaniu wszyscy poszli do swoich pokoi. Chiara i Daniela miały w planach małą partię gry w karty, co robiły często. Najczęściej grały w wojnę albo kuku. Nic zbyt wymagającego. Miały oczyścić umysł, a nie go przeciążać. Sophia i Jacqueline zdecydowanie wolały poprzeglądać statystyki i wyniki z poprzedniego sezonu. Chciały bowiem znaleźć jakiś sposób na rywalki. Były zmotywowane do walki, a w ich planach i celach pojawiała się Kryształowa Kula. Znajdowanie sposobu na rywalki chyba zaczynało być dla nich normą. Poprzedniego wieczoru nie znalazły żadnego, więc wiedziały, że muszą szukać dalej.

- Poczekaj, poczekaj – uśmiechnęła się brunetka i przygryzła dolną wargę – Mam pomysł i  wiesz co? Szybki, łatwy i bezbolesny, w każdym razie dla nas. Słowenki i Japonki nie są zbyt dobrze przygotowane fizycznie. Niemki za to mają problemy z psychiką. Z Norweżkami gorzej, ale one są tylko dwie.

- Co w związku z tym?

- Musimy jakoś podłamać Niemki. Jak będą się martwiły i stresowały to na bank popsują swoje skoki. Słowenki i Japonki… Zrobimy wszystko, żebyśmy skakały, kiedy wieje silny wiatr!

- Czy ty upadłaś na głowę? – Sophia nie wytrzymała i podniosła głos – Po pierwsze to nie jest w porządku, a po drugie skąd masz pewność, że wiatr nie będzie zbyt silny i ciebie nie majtnie porządnie? Musimy być fair. Ćwiczyć ciężko i oddawać jak najlepsze skoki.

- Dobra, dobra. Tylko, że te bycie fair nic mi nie dało. Zaledwie kilkanaście podiów, dwa mistrzostwa Austrii… - zaczęła wyliczać, a Sophia spojrzała na nią z politowaniem

- Zaledwie? – uniosła brew blondynka – Mam ci powiedzieć ile ja mam na koncie?

- Dobra, już nic nie mówię.

W pokoju należącym do papużek-nierozłączek austriackich skoków – Stefana i Michael, panował tak zwany bajzel. Po całym pokoju walały się ubrania i buty skoczków. W okolicach drzwi znajdowała się para termo aktywnych skarpetek, a na parapecie leżały należące do Hayboecka fioletowe bokserki. Obaj skoczkowie bowiem przeszukiwali cały pokój, ponieważ mieli problemy z odnalezieniem gogli Michaela. Cieszyli się, że wzięli się za to przed treningiem, bo wtedy mogłoby być nie ciekawie.

- Przecież Kuttin mnie zabije – blondyn padł na swoje łóżko i wzrokiem ogarnął pokój – Nie ma! Mogę się założyć, że w domu na stole leżą.

- Trzeba to ogarnąć chyba

- Chyba

Cisza i spokój panowała za to w pokoju gospodarzy ostatniej imprezy, która dla niektórych skończyła się prawie zawałem serca. Gregor leżał na łóżku z laptopem na brzuchu. Na uszach miał słuchawki i był w swoim świecie. Thomas za to namiętnie pisał przez Internet ze swoją dziewczyną. Opowiadał jej co działo się na imprezie. Dziewczyna nie była tym faktem zaskoczona, wiedziała, że takie rzeczy to norma na wyjazdach jej chłopaka.

Przed siedemnastą wszystkie dziewczyny wyszły z hotelu i skierowały się w stronę kompleksu skoczni Lysgårdsbakken. Grupa składająca się z czterech austriackich skoczkiń szła z szerokimi uśmiechami. Rozmawiały między sobą o różnych rzeczach, oby tylko nie o skakaniu. Oczyszczały swój umysł. Potrafiły robić to dobrze, bardzo dobrze. Były przygotowane dobrze zarówno fizycznie jak i psychicznie. Pod skocznią zauważyły niemieckich zawodników, którzy najprawdopodobniej przyszli, żeby oglądać skoki swoich krajanek.

- Przyszliście nas podziwiać? – Sophia zachichotała w stronę czterech chłopaków, byli to Richard Freitag, Andreas Wellinger, Andreas Wank i Severin Freund

- No oczywiście – powiedział Wellinger z wyczuwalną ironią w głosie – Chcemy popatrzeć jak nawet nie dolatujecie do punktu K

- Och, szukasz równych sobie? Nie chcę ci przypominać, ale może i powinnam, że to do ciebie należy anty rekord tej skoczni – blondynka puściła mu oczko i patrzyła tylko jak się zapowietrza, wymyślając jakąś ciętą ripostę

- Zła kobieta z ciebie – westchnął tylko

- Ty nawet nie masz pojęcia jak bardzo – zarechotała Chiara

- Planuję właśnie jedno, małe zabójstwo – powiedziała ze stoickim spokojem panna Morgenstern

- Schlierenzauer? – zaśmiał się Freund, a Sophia jedynie pokiwała głową

– My lecimy, na razie – powiedziała Daniela i ruszyły dalej.

Sophia długo czekała na swoją kolej. Była mniej więcej na środku listy, ale wydawało jej się, że trwało to wieki. Patrzyła jak jej rywalki powoli odchodzą, siadają na belkę i skaczą. Uśmiechnęła się do siebie. Cieszyła się, że sezon w końcu się rozpoczął. Tak długo tego wyczekiwała. Przed nią miała skoczyć Chiara, a niedługo po, Jacqueline. Znów się uśmiechnęła, kiedy na belkę usiadła osiemnastoletnia skoczkini. Holzl czuła się niesamowicie będąc na belce i kiedy już ruszyła, jej umysł całkowicie się wyczyścił. Wybiła się w odpowiednim momencie. Leciała nisko nad zeskokiem, ale udało jej się dobrze wyciągnąć. Skok zakończyła telemarkiem. Teraz na belce usiadła Sophia Morgenstern. Nawet nie zdążyła pomyśleć, a już była w powietrzu. Szybowała nieco wyżej od swojej poprzedniczki i skok wyciągnęła jeszcze dalej. Chociaż telemark był bardziej w stylu Simona Ammanna, dobrze zakończyła skok. Wyszczerzyła się do siebie i ruszyła w stronę Chiary. Miały poczekać na swoje krajanki. Zaczęły z ożywieniem rozmawiać o swoich całkowicie udanych skokach. O takie im chodziło. Niedługo później zarówna Jacqueline jak i Daniela były po swoich już mniej udanych skokach. Ostatecznie Sophia uplasowała się na miejscu drugim, Chiara na piątym, Daniela była dziewiąta, a Jaci, którą porządnie majtnęło w powietrzu skończyła na czternastej pozycji.

-Trzeba było wymyślać te sposoby? To twoja kara! – zaśmiała się Sophia, kiedy wracały

Na drodze stanął im zdesperowany Michael. Spojrzał błagalnie na swoje koleżanki, wzrok zatrzymał dopiero na Sophii. Uśmiechnął się krzywo.

- Wiesz Sophia, że ładnie wyglądasz? – powiedział, nie wiedząc jak zacząć

- Do rzeczy, Michi – uśmiechnęła się, a blondyn podrapał się po karku

- Pożyczysz mi swoje gogle? – słowa wypowiedział z prędkością światła – Zapomniałem swoich. Zostawiłem w domu

Pokręciła z niedowierzaniem głową i ściągnęła z niej swoje gogle, które wręczyła koledze

- Powinieneś mnie na rękach za to nosić – zachichotała – Dziewczyny, popatrzymy jak skaczą?

Wszystkie się zgodziły, więc podeszły do barierki, kiedy już rozanielony Hayboeck wraz z przyjacielem, Kraftem poszli na skocznię. Teraz mężczyźni mieli mieć trening. Pomyślały sobie, że może mogliby się z nich pośmiać, ale nie miały za bardzo momentów do śmiechu, jeśli chodzi o Austriaków. Skoki były niezłe, Kraft był drugi, Schlierenzauer piąty, Hayboeck dziewiąty, Diethart dziesiąty, Poppinger trzynasty, a Kofler niestety dopiero dwudziesty drugi.

- Stefan! Piąteczka – Sophia zaśmiała się i przybiła z brunetem piątkę – Drugie miejsce

- Schlieri, piąteczka? – zachichotała Chiara, która tak jak Schlierenzauer była piąta

- Piąteczka – zaśmiał się i ją objął, to samo uczynił Krafti z Sophią

- To co, Sophia? Jutro znów zajmiemy te same miejsca? – wyszczerzył się brunet, kiedy szli już w stronę hotelu

- A jak! Tylko tym razem o jedno oczko w górę, nie?

- Dziękuję, Sophia. Uratowałaś mi tyłek – uśmiechnął się Hayboeck i wtulił w pannę Morgenstern, a potem oddał jej gogle

Wieczór minął im dość spokojnie, bez większych przygód, imprez czy wariacji. Sophia przez dwadzieścia minut rozmawiała przez telefon z Thomasem i opowiadała mu o treningu oraz imprezie z poprzedniego wieczora. Jaci udała się do fizjoterapeuty na mały masaż, bo czuła bóle w mięśniach. Daniela i Chiara znów grały w karty, ponieważ według Holzl jej przegrana w poprzedniej partii była bardzo niesłuszna i chciała się odegrać. Stefan i Michael grali w Fifę, na laptopie Krafta. Poppinger i Kofler zajmowali się przygotowaniami do następnego dnia, do konkursu, a Gregor i Thomas rozprawiali na temat wyników treningu. Wtedy do Schlierenzauera napisała jego dziewczyna. Zignorował ją, nie miał ochoty nawet czytać wiadomości. Miał jej po dziurki w nosie i żył nadzieją, że chociaż na zawodach nie będzie musiał się z nią męczyć. Chciał od niej odpocząć. Rzucił telefon na szafkę i wrócił do rozmowy z kumplem.

Kiedy Sophia w końcu wyszła spod prysznica, z którego Jaci dosłownie ją wyganiała, położyła się do swojego łóżka ubrana w białą koszulkę z logiem austriackich skoków oraz krótkie czerwone spodenki. Zastępowało jej to piżamę, nigdy nie uważała, żeby normalna piżama różniła się czymkolwiek od tej, w której ona sypiała. Kiedy Jacqueline wyszła, zastała przyjaciółkę już śpiącą. Także i ona się położyła. Miały za sobą ciężki i długi dzień. Nieprzespana poprzednia noc, trening… Wszystko było jakieś takie ciężkie.

Jacqueline obudziła się w środku nocy. Z drugiego końca pokoju słyszała przeraźliwy krzyk i płacz. Od razu zapaliła lampkę i podbiegła do przyjaciółki. Sophia była cała spocona, rzucała się po łóżku, krzyczała i płakała. Jej słów jednak nie można było zrozumieć.

- Sophia, obudź się – szarpała nią, przekrzykiwała się z nią, próbowała wzbudzić.

Po pokoju dwóch skoczkiń nagle weszła cała kadra Austrii. Kiedy ujrzeli łamiący serce widok, po prostu stanęli jak wryci. Jaci nie miała pojęcia co robić. Od dziesięciu minut próbowała obudzić Sophię. Jedynym mądrym pomysłem było zadzwonienie do Thomasa. On mógł pomóc, przecież przez te osiem lat to on zajmował się swoją kuzynką.

- Thomas? Sophia ma koszmar… Rzuca się, krzyczy i płacze. Boże, co ja mam robić? – łkała do słuchawki, nie potrafiła znieść widoku Morgenstern w tym stanie

- Jaci, posłuchaj, bo to bardzo ważne. Podnieś ją, tak żeby siedziała i ją mocno przytul. I siedź tak, aż nie uspokoi się.

Jacqueline rozłączyła się i podbiegła do blondynki. Złapała za barki i próbowała podnieść, ale nie miała wystarczająco siły. Diethart jako pierwszy ocknął się z amoku. Wiedział, że musi pomóc. Nie miał pojęcia co działo się z jego koleżanką, ale nie mógł jej tak zostawić. Podszedł do Jaci, która wytłumaczyła mu wszystko. Z pomocą przyszedł mu przerażony Schlierenzauer, który w głowie powoli układał sobie dlaczego tak było, dlaczego Sophia krzyczała i płakała przez sen. On wiedział. Diethart przytulił swoim drżącym ciałem dziewczynę, która powoli się uspokajała. Najpierw przestała krzyczeć, jedynie płakała, a po kilku minutach uspokoiła się i otworzyła oczy. Odsunęła się od Thomasa i spojrzała na resztę ludzi znajdujących się w pokoju. Nikt nie wyszedł, każdy się o nią bał. Nawet Gregor, a może w szczególności on.

- Jaci? – szepnęła i wstała z łóżka

Sophia z przerażeniem patrzyła na resztę i kiedy pojęła co tak naprawdę się zdarzyło i, że oni wszyscy widzieli ją w najgorszym momencie, uciekła. Wybiegła z pokoju i pędziła przed siebie. Nie wiedziała co ma ze sobą zrobić, gdzie iść.

W tym samym czasie w pokoju panowała grobowa cisza, którą przerwała Jacqueline, mówiąca, że musi znaleźć Sophię. Wybiegła, a reszta tępo patrzyła na siebie nawzajem.

- Co się z nią stało? – szepnęła Chiara i opadła na łóżko blondynki, wpatrując się w pościel

- Ja chyba wiem

Gregor oparł się o ścianę i pierwszy raz w życiu sięgnął wspomnieniami do dnia, w którym poznał tę blondynkę. Była wtedy wrakiem człowieka, mimo że miała zaledwie trzynaście lat. 

________________________

Rozdział, o dziwo, mi się podoba. 

Mam nadzieję, że i Wam (chociaż troszeczkę :))
Jeśli ktoś jeszcze nie był, zapraszam do Ammannów na rozdział piąty :)
Buziaki, trzymajcie się w te coraz zimniejsze dni :) :*