Zero

15.10.2007 r.

Niska blondynka o oczach szarych jak jesienne wieczory i włosach długich niczym Roszpunka, siedziała na parapecie w swoim nowym domu. Ostatnie tygodnie spędzała tylko i wyłącznie na treningach i bezwiednym siedzeniu przy oknie. Tamtego wieczora pogoda była iście jesienna. Deszcz padał od samego rana, a zimny wiatr przeszywał chłodem zziębnięta ciała ludzi, którzy zdecydowali się na spacer w strugach deszczu.

- Sophia

Odwróciła głowę w stronę drzwi, skąd dobiegł ją głos. Stał tam wysoki blondyn o niebieskich oczach, który wpatrywał się w dziewczynkę z troską. Ona tylko westchnęła i ogarnęła wzrokiem pokój, w którym się znajdowała. Wyglądał tak jak trzy dni wcześniej, praktycznie nic się nie zmieniło. Zaścielone łóżko z jasnoniebieską pościelą, na białej podłodze nie było nic, żadnych butów, ubrań… Wszystko było schowane i nie wyjmowane od dnia przeprowadzki. Dziewczynka dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że od trzech dni ciągle chodziła w kadrowym dresie.

- Sophia – powtórzył i podszedł do niej bliżej, a ta jedynie spojrzała na niego ze smutkiem, w oczach ciągle miała łzy – Proszę…

- Nie mogę… nie chcę – powiedziała i znów odwróciła wzrok w stronę okna

- Proszę… Chcę ci pomóc – położył dłoń na jej ramieniu

- Nie możesz mi pomóc – szepnęła, a na jej policzkach znów pojawiły się łzy – Nikt nie może mi pomóc. Wiem, że się starasz, ale sama muszę przez to przejść. Poukładać sobie to co widziałam.

- Kocham cię, siostrzyczko – powiedział, a blondynka w mgnieniu oka zeskoczyła z parapetu i wtuliła się w młodego mężczyznę

 - Ja ciebie też, Thomas.

__________________

Nie wiem, nie mam pojęcia co ja robię. Nowa historia, która zagościła w mojej głowie zaledwie kilka dni temu. W wirze weny napisałam jakieś trzy i pół rozdziału w dwa dni (właściwie dwie noce). Nie mam pojęcia co z tego wyjdzie, bo nie pisałam nigdy nic austriackiego, ale jestem ciekawa Waszych opinii. Wiem, że z prologu dużo nie wyciągniecie, ale przecież o to chodzi. :)

Tak więc zaczynamy!
Na Ammannach rozdział będzie w poniedziałek, bo coś (a właściwie taki mały ktoś) mi przeszkodziło. W sumie w pisaniu tej notki też trochę. Siedziałam przez pięć godzin z trzyletnią siostrą cioteczną i chyba mi mózg zlasowało przez dzisiejsze bajki :D
Dobra, zamykam się już! :)
Mam nadzieję, że wam się spodoba i zostaniecie.
Buziaki :*